وقتی هوای ژنو "دونفره" می‌شود! +تصاویر

محمد جواد ظریف که پیش از این، در توجیه لبخند خود به طرف‌های خارجی – و البته اخم در مقابل منتقدان داخلی – لبخند را یکی از ابزارهای دیپلماسی دانسته بود، ظاهرا قدم زدن دونفره را نیز در لیست ابزارهای نوین دیپلماتیک خود قرار داده است.

با این وجود، قدم زدن ظریف و احمد داوداوغلو وزیر خارجه وقت ترکیه، در کنار رودخانه هادسون در نیویورک، عادی خاصی برای طرف ایرانی نداشت و چند ماه بعد از این رویداد، مناقشه ترانزیتی دو کشور، با کوتاه آمدن ایران به پایان رسید.

البته طرف ترک، احتمالا از قدم زدن با ظریف ناراضی نیست؛ چراکه هم مناقشه ترانزیتی را به صورت دلخواه خود به پایان رساند؛ هم همکاری های سیاسی و اقتصادی را با ایران افزایش داد و هم خود داوداوغلو، با تغییرات سیاسی انجام شده، از مقام وزارت خارجه، به صندلی نخست وزیری ترکیه رسید!

از محتوا و نتیجه دیدارهای ظریف و کری معمولا خبری منتشر نمی‌شود(!)؛ حال باید منتظر ماند و دید که قدم زدن ظریف و جان کری، در فاصله کمتر از 6 ماه تا ضرب الاجل سوم تعیین شده برای توافق نهایی، در نهایت چه تاثیری بر روند مذاکرات و نتیجه نهایی آن خواهد داشت و آیا دری از درهای بسته مذاکرات هسته ای را خواهد گشود؟

این در حالی است که تا کنون از 8 دیدار محمدجواد ظریف و جان کری از زمان جلوس اعتدالگرایان تدبیر و امید بر صندلی‌های پاستور، آبی برای مذاکرات گرم نشده است.

تصاویر/ تیتر روزنامه‌های 9 دی

در این خبر صفحه نخست روزنامه های سیاسی و اجتماعی و اقتصادی کشور را مشاهده می کنید.

زنگنه روزی ۱۰ میلیاردتومان بذل و بخشش می‌کند؟!

صادرات گاز ایران به پاکستان از بیش از یک دهه پیش مطرح بود. این طرح موضوع بیشتر در پی بررسی های انجام گرفته در کشور پاکستان در خصوص نیاز این کشور به انرژی گاز در دهه های پیش رو کلید خورد.
 
این مسئله که با رویکرد امنیت انرژی منطقه و بحث های اقتصادی شروع شده بود، طولی نکشید که ابعاد امنیتی و فرامنطقه ای به خود گرفت.
 
پنج سال پیش قراردادی بین ایران و پاکستان به امضا رسید تا صادرات گاز ایران به این کشور با تکمیل خطوط لوله انتقال گاز در خاک دو کشور از عسلویه تا عمق حدوداً 800 کیلومتری خاک پاکستان آغاز شود.
 
پیروی امضای این قرارداد، ساخت خط لوله صادرات گاز با تکمیل خط لوله هفتم سراسری و انشعابات لازم در ایران پیگیری شد و کلنگ احداث 781 کیلومتر از یک‌هزار کیلومتر خط لوله صلحی که طبق گفت‌وگوهای یک دهه پیش سه کشور ایران، پاکستان و هند قرار بود در خاک پاکستان احداث شود، بیست و یکم اسفند 91 با حضور رئیس جمهور ایران و رئیس جمهور پاکستان در نقطه مرزی دو کشور به زمین خورد تا با تکمیل این 781 کیلومتر در خاک پاکستان، صادرات گاز ایران به این کشور تا پایان سال 2014 میلادی آغاز شود.
 
در حالی که ایران به تعهدات خود پیش از زمان قید شده در قرارداد عمل کرده و خط لوله صادرات گاز به پاکستان را از عسلویه به نزدیکی مرز پاکستان رسانده است اما در خاک پاکستان، هیچ حرکت جدی برای احداث خط لوله انجام نشده است.
 
بر اساس توافقنامه خرید و فروش گاز بین دو کشور، تحویل اولین محموله گاز به پاکستان باید تا تاریخ 31 دسامبر 2014 شروع شود و تاخیر پس از این تاریخ در اجرایی شدن این خط لوله موجب جریمه طرف کوتاهی کننده خواهد شد.
 
صهیونیست و همپیمانانش که از دیرباز، رویای پوچ حمله نظامی به ایران را در سر می پروراندند، در ابتدای قرن بیست و یکم، شرق ایران را منطقه ای مناسب تر از غرب برای آغاز حمله های زمینی با استفاده از گروههای تروریستی اعلام کردند.
 
از اینرو وابستگی همسایگان شرقی ایران به تأمین انرژی از سوی ایران را در منافات با اهداف پلید خود می دیدند. پس از آن بود که کارشکنی آمریکا و همپیمانانش در منطقه در به ثمر رسیدن پروژه خط لوله صلح و بعد از آن در به ثمر رسیدن پروژه صادرات گاز ایران به امریکا آغاز شد.
 
در دولت گذشته که ماهیت تلاشهای غربی برای عدم تحقق صادرات گاز ایران به پاکستان برای دولتمردان روشن شده بود، علاوه بر هزینه 2 میلیارد دلاری در احداث خط لوله در خاک ایران و تلاش برای اتمام آن پیش از زمان مقرر شده، پیشنهاداتی از سوی دولت ایران به پاکستان مطرح شد.
 
دولت پاکستان در ماههای پایانی دولت قبلی این کشور، مسائل مالی را عاملی برای تأخیر در اجرای پروژه ذکر کرده بود، از اینرو دولت ایران در زمان ریاست جمهوری احمدی نژاد، پیشنهاد وام 250 تا 500 میلیون دلاری را به پاکستان ارائه داد.
 
این پیشنهاد ایران ابتدا با بهانه تراشی های پاکستان عملیاتی نشد و پس از آن وزارت نفت دولت یازدهم این پیشنهاد را پس گرفت و زنگنه اعلام کرد که ایران پولی ندارد بابت تکمیل خط لوله به پاکستان وام بدهد. پاکستان نیز عدم تأمین وام توسط ایران را به بهانه تراشی های خود اضافه کرد و در همراهی با تحریم غرب، منتظر کسب اجازه از کاخ سفید شد.
 
اخیرا وزیر نفت پاکستان مدعی شده که اسلام آباد تهران را قانع کرده است تا از درخواست جریمه ماهیانه 200 میلیون دلاری بابت کوتاهی پاکستان در تکمیل به موقع خط لوله انتقال گاز ایران صرف نظر کند. این خبر که در رسانه های پاکستانی منتشر شده، جریمه روزانه پاکستان در قبال عدم انجام تعهداتش در پروژه صادرات گاز ایران به پاکستان را روزانه در حدود 6.7 میلیون دلار دانسته که معادل روزانه 23.7 میلیارد تومان می شود اما طبق آنچه در سال گذشته و پیش از آن در خصوص جریمه روزانه پاکستان در صورت عدم تکمیل خط لوله و نخریدن گاز ایران از آغاز سال 2015 عنوان شده بود این رقم را روزانه 3 میلیون دلار تخمین زده بودند.
 
در حالی که در یکسال و اندی فعالیت وزارت نفت در دولت یازدهم، مقامات وزارت نقت پاکستان هر از چندگاهی از توافق با ایران در زمینه های مختلف از جمله تأخیر یکساله زمان آغاز قرارداد و بخشودگی جریمه پاکستان خبر می دادند و از سوی دیگر به منظور خوش خدمتی به امریکا به دنبال گرفتن مجوز از کاخ سفید برای انجام تعهداتشان بودند، زنگنه و مجموعه تحت مدیریتش نسبت به این مسئله موضع گیری محکم و مشخصی نداشته اند.
 
اگر مبلغ جدید اعلامی رسانه های پاکستانی را که روزانه 6.7 میلیون دلار است در نظر نگیریم و همان روزی 3 میلیون دلار را رقم جریمه پاکستان بدانیم، باید پرسید زنگنه که پرداخت وام به پاکستان را برای تکمیل خط لوله صادرات گاز، که هم از نظر اقتصادی و هم از نظر امنیتی برای هر دو کشور و مردم منطقه مفید است را امکان پذیر نمی دانست، حاضر است جریمه ای معادل روزانه 3 میلیون دلار (معادل ارزش گازی که روزانه قرار بود از ایران به پاکستان صادر شود) که با رقم فعلی ارزش دلار از نظر ریالی بیش از 10 میلیارد تومان در روز می شود را به پاکستان ببخشد؟
 
باید دید آیا اینبار هم وزارت نفت ایران دلیلی برای اعلام موضع مشخص و قاطع نمی بیند؟ اگر چنین باشد نیز کمتر از یک هفته دیگر سال 2014 تمام می شود و با آغاز سال 2015 ادعای وزیر نفت پاکستان در خصوص رضایت تهران به بخشودگی جریمه پاکستان رد یا تأیید خواهد شد.

عکس/ برخورد احمدی‌نژاد و روحانی با خبرنگاران

یکی از سایت های حامی محمود احمدی نژاد با درج این عکس تیتر "برخورد احمدی نژاد و روحانی با خبرنگاران" را برای آن انتخاب کرده است.

فعالیت هاشمی در انتخابات مجلس و خبرگان

حامیان محمود احمدی نژاد در روزنامه اینترنتی« هما دیلی» براین باورند که سریال پرده نشنین در صدد است فضا را برای فعالیت هاشمی در انتخابات مجلس و خبرگان فراهم سازد.

سریال پرده نشین که این روزها از شبکه یک سیما پخش می شود به زندگی روحانیون و حضور آنها در محله‌ها و در کنار مردم توجه دارد و روی این موضوع متمرکز شده که روحانیون می‌توانند در حل مشکلات مردم به آنها کمک‌کنند. در این سریال به سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی توجه می‌شود که در گذشته پررنگ بوده و اکنون هم در برخی شهرستان‌ها رایج است، اما مردم در شهرهای بزرگ به دلیل سرعت فناوری از آن فاصله گرفته‌اند.

روزنامه «هما دیلی» رسانه نزدیک به محمود احمد نژاد در تحلیلی تلاش کرده است این سریال را به هاشمی رفسنجانی نسبت دهد .این روزنامه نوشته است:«خط اصلی داستان درباره آیت اله ی است که فرزندش ناخواسته! سرمایه مردم را براثر اشتباهاتی به هدر می‌دهد حال مردم از او شکایت دارند و آیت اله در دفاع از فرزندش درحالی‌که در چند دیدار خصوصی از پسر انتقاد کرده اعلام می‌کند هر اقدامی که از دستش بربیاید برایشان _ مطابق جمله گفته‌شده در فیلم _ انجام خواهد داد. خانواده آیت اله تحت‌فشار قرارگرفته‌اند و این در حال است که روایت داستان نه از بیرون که از دورن و مناسبات خانواده در حال بیان شدن است، مناسباتی که همگی نشان از یک خانواده ایده آل و پایبند به تمام رفتارها و شئون انسانی و اخلاقی است و میزان این پایبندی تا جایی است که سازندگان فیلم از بین بردن سرمایه‌های مردم توسط فرزند آیت اله را نه از سر تعمد بلکه سهوی نشان داده و او را جوانی بادل صاف و ساده و متناسب با سن و سالش دارای غرور به تصویر کشیده است. اما در خط دیگری از داستان آیت اله به هر دلیلی که راوی از گفتنش تعمداً شانه خالی کرده از کنج خلوتی که برای خود درست کرده قصد خارج شدن ندارد و دقیقاً در این اوضاع روحانی معروفی بانام مهدوی برای دعوت از ایشان به داستان اضافه می‌شود و وقتی از موضوع نارضایتی مردم شهر از خانواده آیت اله خبردار می‌شود سعی می‌کند هر کاری که از دستش برمی‌آید برای ایشان و خانواده‌اش انجام دهد، وی در مدتی که در محضر آیت الله شهیدی است او را استاد خود خطاب کرده و سعی در راضی کردن ایشان به‌قصد ترک این شهر کوچک برمی‌آید.
با نگاهی دقیق‌تر و با استفاده از نشانه‌های موجود در فیلم می‌توان به‌راحتی متوجه شد که آیت الله این سریال شخصی نیست جز آیت اله هاشمی رفسنجانی. نگاهی به خانواده وزندگی ایشان کوچک‌ترین شکی در هر بیننده ریزبین و زیرک باقی نخواهد گذاشت که خانواده شهیدی همان خانواده رفسنجانی است خانواده‌ای که از دید گروه سازنده این فیلم پاک و ایده آل تصویر شده و حتی اگر فرزندشان خطایی مرتکب شود نه از سر عمد که سهواً آن را انجام داده است و برای درست کردن خطاهای سهوی خودشان از هر تلاشی فروگذار نیست اما دراین‌بین اصرار آن روحانی معروف برای خارج کردن آیت اله از گوشه خلوت خود نیز نماد تلاش برای بازگرداندن آقای هاشمی به عرصه سیاست است رفتاری که به‌راحتی از نشان‌های داده‌شده می‌توان تشخیص داد که آن روحانی معروف نیز کسی نیست جز حسن روحانی که با نگاه به محتوای دیالوگ‌ها گفته‌شده توسط بازیگر و مقایسه‌شان با ادبیات حسن روحانی می‌توان بر این ادعا صحه گذاشت که انشا الله در آینده و بی‌شک در سایر قسمت‌های پخش‌شده ریز آن‌ها را بیان خواهیم کرد.»
این سایت به تیراژ پایانی سریال نیز اشاره می کند و می نویسد:« نگاهی به شعر پایانی و تصویر آیت الله که نوزادی را در آغوش خود گرفته بیش از هر پلان و سکانسی گویای این مطلب است که این جامعه و مردم ظرفیت حضور آیت الله و خانواده‌اش را ندارد و بی‌شک جریان سیاسی پشت این اثر با زیرکی تمام و قرار دادن شعری با این مضمون ” اینجا هوا و بها برای آمدنت کم است” ضمن ابراز بندگی به ساحت ایشان زمانی چون انتخابات مجلس و خبرگان را مناسب حضور آیت الله هاشمی رفسنجانی می‌داند اما از این مسئله مهم غافل اند که در آن تاریخ نیز هم چون سال‌های 84 و 88 به فضل خدا و هم چنین ملت سربلند ایران عزیز پاسخ مناسبی را خواهند شنید.»